قبلاً در مورد ابلیس گفته ایم.اما در این بخش میخواهیم نگاه متفاوتی به این موجود بیاندازیم.نگاهی که ممکن است با قرآن و دین اندکی متفاوت باشد !
تمام قرآن را بگردیم هیچ نقطه مثبتی از این موجود پیدا نمیکنیم.قران مدام از قول خداوند دعوت میکند که شیطان دشمن بزرگ و اشکار انسان است و انسان باید از وی دوری کند.
گناه ابلیس هم کبر و غرور و کفر عنوان شده است.همه چیز در قرآن نسبت به ابلیس شفاف و روشن است.
اما یک آیه ای در قرآن است که کمی مشکوک میزند:
وَ مَنْ یَعْشُ عَنْ ذِکْرِ الرَّحْمٰنِ نُقَیِّضْ لَهُ شَیْطَاناً فَهُوَ لَهُ قَرِینٌ
و هر کس از یاد خداى رحمان دل بگرداند بر او شیطانى مى گماریم تا براى وى دمسازى باشد
زخرف36
یعنی چه؟
هرکس از یاد خدا غافل شود خداوند شیطان را سراغ او میفرستد!
یعنی شیطان در اینجا از خداوند دستور میگیرد یا نفس غفلت باعث حضور و نفوذ شیطان در خود انسان میشود؟
البته در قرآن شیطان منحصراً معنای ابلیس را ندارد و به یاران ابلیس هم شیطان گفته میشود.طبق باور دین اسلام این یاورشیطانی میتواند از جنس انسان یا جنّ باشد.در این آیه هم میتوان این مفهوم را استخراج کرد اما مضمون ایه میگوید اینجا خداست که دستور گماشتن می دهد یعنی امر از سوی الله مقرر میشود.
موضوع وقتی جالب و جراب میشود که ما میدانیم و باور داریم خداوند عالم الغیب و الشهاده هست.ماهیت ابلیس برایش معلوم بود ولی او را تا مقام مقربین بالا برددستور به سجده داد در حالی که میدانست سجده نمیکند
ایا خداوند خودش مانع از سجده ابلیس به انسان شد و بقول خود ابلیس او را اغوا کرد و فریب داد تا ماموریت آتی او در عالم کائنات با این تمرد الهی گونه رقم بخورد؟!
و با علم باینکه ابلیس دشمن انسان است و قصد فریب آدمیان را دارد تا روز قیامت به او فرصت داد که چنین کاری را بکند.
و اصلا چرا خداوند ابلیس این دشمن قسم خورده را آشکار نکرد تا برای همگان روشن باشد و از وی دوری کنند؟
خیلی پیچیده است این جریان.انگار چیزی در متن داستان عصیان و سرکشی ابلیس پنهان شده است و این روایت ظاهری در خودش یک حجاب دارد تا حقیقتی پنهان شود.
همان چیزی که بعضی از عرفا و صوفیه به آن اذعان و اعتراف داشته اند.
ادامه دارد.
درباره این سایت